Boekverkoper
Blogpost:
Eric Herni
Woordenboek
De jonge scholier staart inmiddels naar een punt achter mij in het kassablok. Ik weersta de drang om mij om te draaien en te ontdekken wat daar nou zo interessant kan zijn. Hij weet zich duidelijk geen raad met de situatie. Mogelijk dat hij vol bravoure tegen zijn vrienden heeft gezegd dat hij het boek ‘wel even ging terugbrengen’, terwijl hij even daarvoor door iedereen voor gek was verklaard. Er zijn er altijd wel een paar die al eerder een poging hebben gedaan en inmiddels weten dat het niet gaat lukken. Op een gegeven moment is er geen weg meer terug en moet je naar de boekwinkel om het te proberen. Voor mijn toonbank heeft hij echter geen idee meer hoe hij het voor elkaar moet krijgen.
“Examen gehad zeker?”, vraag ik tenslotte. De jongen knikt enthousiast. “Nederlands”, zegt hij en wijst op het woordenboek. Ik denk aan hem te merken dat hij ook daadwerkelijk is geslaagd. “Mag ik mijn geld terug?”, vraagt hij wederom. Ik schud mijn hoofd. “Wat denk je zelf?”, is mijn wedervraag. Daar denkt hij inderdaad een paar seconden over na. “Ik heb hem niet meer nodig”, zegt hij tenslotte iets minder zelfverzekerd. “Het is een mooie poging”, zeg ik. “Je kan hem alleen niet meer ruilen. Je bent niet de eerste die na zijn examen terugkomt met een woordenboek en los daarvan is het boek behoorlijk beschadigd.” Hij kijkt mij beteuterd aan. “Ik weet zeker dat ik de bon nog ergens heb”, zegt hij meer tegen zichzelf dan tegen mij. “Je hebt het boek écht niet gebruikt?”, vraag ik geamuseerd. De jongen zucht diep en kijkt mij nu bijna smekend aan. “Hooguit een half uurtje”, zegt hij nu. “Serieus”.
Ik geloof hem meteen. Dertig minuten in de handen – en binnenzak – van een scholier is voor een boek echter een half mensenleven. Feit is dat de hersenen van pubers nog niet optimaal zijn ingericht. Dat duurt volgens professoren die ervoor hebben doorgeleerd een kleine twintig jaar. Dan pas komen de jongeren enigszins tot rust en kunnen ze de gevolgen van wat ze doen en hebben gedaan volledig overzien. Nu denkt deze zestienjarige jongen dat de boekwinkel het ernstig mishandelde woordenboek gewoon weer kan verkopen. Aan de volgende scholier die het maar een half uurtje nodig heeft voor zijn of haar examen. Mogelijk denkt hij bij de bibliotheek te zijn. “Wat wil je later gaan studeren?”, vraag ik hem nu. “Natuurkunde”, zegt hij meteen. “Biologie. Iets met de natuur. Het milieu.” Ik vind het een mooi antwoord. Misschien gaat deze jongen later de wereld redden.
“Als je tijdens die studie heel erg je best doet dan kan je dit boek misschien weer recyclen tot een boom”, zeg ik tegen hem. Je moet jezelf tenslotte altijd doelen stellen. Heel even kijkt hij naar mij alsof hij de nieuwe Elon Musk is en zojuist een briljante ingeving heeft gehad. Vervolgens zucht hij diep, haalt zijn schouders op en verlaat de winkel. Half over de drempel valt er een klein stukje papier uit zijn broekzak.
Ongetwijfeld de kassabon van het woordenboek dat inmiddels schreeuwend om hulp weer in zijn binnenzak is verdwenen.
