Zijn wij allemaal geestesziek?

Normaal gesproken is de kans om schizofrenie te krijgen ongeveer een procent. Als de stoornis binnen het gezin voorkomt, dan is de kans twaalf procent. Schrijvers daarentegen vormen een buitencategorie, zo blijkt uit een Zweeds onderzoek. Niet alleen schizofrenie komt vaker onder schrijvers voor, ook hebben ze relatief vaak last van stoornissen als depressie, angstsyndromen en verslaving. Met als mogelijk gevolg dat schrijvers twee keer zoveel zelfmoord plegen dan de gemiddelde burger. De onttakeling en uitputting van geestelijke vermogens zijn weliswaar terugkerende en geliefde thema’s in de literatuur, het betekent niet dat die verhalen altijd aan mentale stoornissen zijn toe te schrijven. Het vooroordeel bestaat dat er bij schrijvers met een (te) grote verbeeldingskracht al snel een steekje los zit, aldus VPRO Boeken.

Tsja, nu weet ik van mezelf dat ik een (te) grote verbeeldingskracht heb. Mijn psychologische thriller Frenesie bestaat alleen maar uit lugubere personages, sadistische moorden en gebeurtenissen die voor velen een erge nachtmerrie zijn. Van kleins af aan kijk ik al naar horror films en ze kunnen voor mij niet macaber genoeg zijn. Zit er dan een steekje bij me los?

In de literatuur wemelt het van de schrijvers van wie bekend is of beweerd wordt dat zij met geestelijke problemen en mentale kwellingen kampten. Lord Byron, Truman Capote, Charles Dickens, F. Scott Fitzgerald, Ernest Hemingway, James Joyce, Edgar Allan Poe, Tennessee Williams en Virginia Woolf: de lijst is even lang als indrukwekkend. Ze lieten literaire getuigenissen na van depressies en wanhoop.

Zijn wij auteurs allemaal geestesziek? Gebruiken we schizofrenie als inspiratiebron? Of is dit gewoon de grootste onzin die er is?