In het openhartige boek 30 messteken beschrijft Rob Stoker de verwarring, het verdriet en de woede na de moord en de toenemende frustratie tijdens de rechtsgang.
'Tijdens de zitting zou ik als enige in de zaal zitten, terwijl mijn familie achter het glas moest plaatsnemen. Op de publieke tribune, waar dus ook de familie en vrienden van Arjan zouden zitten. Ik vond het een afschuwelijke gedachte dat ik tijdens de verhoren waar de meest gruwelijke details aan bod zouden komen, niet naast mijn vrouw en kinderen kon zitten. Ik zou dus zelf geen steun kunnen krijgen, maar wat ik nog erger vond, ik zou ook niet mijn dochter of zoon even kunnen vasthouden als het zwaar zou worden. En dat het zwaar zou worden, hadden we inmiddels wel in de smiezen.'
In hoeverre overschaduwt de rouw over zijn dochter zijn eigen relatie, hoe functioneer je nog als docent? Hoe blijf je overeind als vader van je andere twee kinderen? Het zijn deze grote vragen waar Rob Stoker op een eerlijke manier over schrijft.
Rauw, schokkend en liefdevol.