Op voorhand beeldde ik me in hoe zo'n gesprek zou verlopen. Iets zoals dit:
'Hallo, ik ben Ann en ik heb nieuwe borsten nodig.' Waarop de chirurg dan: 'Mooi zo, hier is een catalogus. Duid jij maar even aan en dan doe ik de rest.'
De muren van het kabinet zouden vol posters van blote vrouwen hangen en ik zou een koffietje aangeboden krijgen met een makaron erbij. Die ik niet zou opeten.
Ann Reymen had een 75 D. Na een preventieve borstamputatie en -reconstructie omwille van een erfelijk borstkankergen is dat nog een 75 B.
'Anderhalve kilo rauw vlees aan de haak, de oude borsten in de container bij het ziekenhuisafval en twee nieuwe borsten, gemaakt van buik', zei ze daarover zelf in een interview. En nu zegt ze nog veel meer, voor elke vrouw die een paar borsten heeft. Want wat als die borsten plots een gevaar voor jezelf worden?
