Wanneer Gerbrand Bakker tijdens een lezing in Istanboel op een onbewaakt ogenblik herinnerd wordt aan de verdrinkingsdood van zijn jonge broertje, ruim een halve eeuw daarvoor, maakt dat veel los. Dingen die decennialang, zowel door hemzelf als door zijn steeds verder aftakelende en vergeetachtigere moeder, zijn weggestopt. Behoedzaam ontdoet hij al schrijvende die traumatische gebeurtenis gaandeweg van haar dikke sluiers. Zwaar werk, maar ondertussen gaat het gewone leven van de inmiddels getrouwde schrijver doodgewoon zijn gang met lezingen, meningen, feestelijkheden en een gevoel van actuele onrust: zijn dat huis en die tuin in de Eifel nog wel leuk genoeg?
