Sybren, pas gescheiden, verhuist na twintig jaar Amerika terug naar Rotterdam, waar, afgezien van een oom, niemand hem kent en niemand weet dat hij tot drie jaar geleden nog door het leven ging als vrouw. In zijn nieuwe land, zijn nieuwe lijf en in zijn nieuwe rol als single homoman probeert Sybren uit te vinden wat hij wil, en met wie. En terwijl hij, getergd door heimwee, en twijfel langzaam nieuwe vrienden maakt, komt Sybren erachter dat een nieuwe start niet zo simpel is. Aldus Sybren is een prachtige mix van de klassieke coming-of-age en het zeer actuele thema genderdysphorie.
Terugkijken op een reis is een spookachtige gewaarwording. Hoe scherp omlijnd de herinneringen ook zijn, de plaats van vertrek lijkt altijd gedroomd. Een onwerkelijkheid, alsof je er nooit echt bent geweest. In de trage rij voor de douane glibberde mijn paspoort in mijn vingers. Ik wilde het laten vallen, doen alsof het niet bij mij hoorde.Mijn jetlag-brein hopte tijdens het wachten heen en weer tussen de vrees over mijn paspoort en de stomme verbazing dat ik hier uberhaupt stond. Scheiden van Brian, solliciteren en aangenomen worden bij het bedrijf van mijn oom, een intercontinentale verhuizing regelen en op het vliegtuig stappen, allemaal binnen een tijdsbestek van minder dan een maand. Nederland was zo plotseling mijn werkelijkheid geworden, dat ik alleen maar terug wilde naar mijn Amerikaanse droom.
