'Ik houd van Mauro Corona's boeken.' Paolo Cognetti
Een oude vrouw loopt door een schemerige kamer. Om haar heen staan allerlei houten sculpturen. Wanneer de vrouw ze aanraakt wordt ze overspoeld door herinneringen aan een man. Een introverte, onhandige man, die hun band in hout heeft vereeuwigd. Maar elk beeld roept ook een moment op uit het avontuurlijke leven dat die man heeft geleefd: een kindertijd van armoede en verlating, de trots en woede uit zijn jeugd, een liefde die alleen in dromen volledige vervulling kan vinden.
Mauro Corona vertelt het verhaal van een man die moedig was tot op de laatste dag. Van onmogelijke liefde, van handen die vertrouwd zijn met hout en rotsen, het verhaal van tijd die voorbijgaat en woorden die de tijd - soms - kunnen stoppen. Het zijn herinneringen aan een leven op het onverbiddelijke ritme van de natuur. Tegelijkertijd schrijft hij over de mogelijkheid om in alle moeite die het leven van ons vraagt, altijd onze waardigheid, menselijkheid en ook diepe tederheid te redden.
