Als de kunstschilderes Lucille Claudel langs gaat bij haar moeder Maria, die steeds meer in het verleden leeft, valt haar blik op het zijraam met glas in lood. Daarachter ziet zij een kleine gestalte. Dit gefilterde beeld raakt rechtstreeks een herinnering, die zij ergens ver weg in haar geheugen verborgen had. In haar atelier begint zij met een serie schilderijen die haar oog in oog doen staan met het grootste verdriet uit haar leven. Beetje bij beetje ontvouwt zich het immense verdriet, dat de personages samenbrengt in de kloostertuin en het klooster, tijdens de tentoonstelling ‘Als het licht mijn raam vindt.’
