Recentelijk zond de VPRO de documentaire The Hostage Takers uit. De Britse journalist Sean Langan interviewt hierin twee Britse IS-strijders die in 2014 in Syrië betrokken waren bij de moord op de Amerikaanse oorlogscorrespondent James Foley. Zijn executie bracht destijds een schokgolf teweeg en bij allen staat het beeld van de journalist in oranje kleding naast een zwartgeklede jihadist op het netvlies gegrift.
James’ moeder, Diane Foley, vroeg aan Colum McCann haar verhaal op te tekenen, dat begint met de ontmoeting met een van de moordenaars van haar zoon. Hiermee zet zij de toon: dit wordt geen eendimensionaal verhaal om de herinnering aan haar geliefde zoon levend te houden, maar een belangwekkend pleidooi voor vergeving. Je voelt de gruwel die Foley als moeder moet doorstaan wanneer zij de door een medegegijzelde uit het hoofd geleerde en geciteerde laatste brief van James ontvangt, en je snapt de kritiek die zij op de houding van de Amerikaanse regering ten aanzien van gijzelingen heeft. Maar ze weet ons er ook van te overtuigen dat onderlinge verbinding in deze gepolariseerde wereld belangrijker is dan ooit.
James’ moeder, Diane Foley, vroeg aan Colum McCann haar verhaal op te tekenen, dat begint met de ontmoeting met een van de moordenaars van haar zoon. Hiermee zet zij de toon: dit wordt geen eendimensionaal verhaal om de herinnering aan haar geliefde zoon levend te houden, maar een belangwekkend pleidooi voor vergeving. Je voelt de gruwel die Foley als moeder moet doorstaan wanneer zij de door een medegegijzelde uit het hoofd geleerde en geciteerde laatste brief van James ontvangt, en je snapt de kritiek die zij op de houding van de Amerikaanse regering ten aanzien van gijzelingen heeft. Maar ze weet ons er ook van te overtuigen dat onderlinge verbinding in deze gepolariseerde wereld belangrijker is dan ooit.
