Het is bijna zes jaar geleden dat troepen van de Syrische president Assad vreedzame demonstraties beantwoordden met geweld. Een bloedige burgeroorlog volgde. Veel Syriërs, onder wie zij die in Nederland een nieuw leven proberen op te bouwen, hebben zich sindsdien afgevraagd waarom men in het Westen zo stil bleef. De redenen om te zwijgen hebben vaak te maken met een diepgevoelde onmacht die mensen van hun stem berooft, terwijl openlijk betuigde steun voor slachtoffers van grote betekenis kan zijn: door onmenselijkheden te benoemen en ertegen in opstand te komen, geef je mede vorm aan menselijkheid en medemenselijkheid.
In dit boek onderzoekt Désanne van Brederode aan de hand van eigen ervaringen en die van (Syrische) vrienden de pijnlijke kanten van stilte. Hoe kun je hierin iets veranderen? En wanneer is stilte juist wél gewenst?
