‘Antonius en Cleopatra’, vermoedelijk geschreven in 1607, is het drama van een fatale liefde, met politieke implicaties die het Romeinse rijk dreigden te verscheuren. Het is een tragedie, maar ook een stuk waarin scabreuze en komische elementen prominent zijn. De dronkenmansscène op de galei van Pompeius (II, vii) is een hoogtepunt. Cleopatra heeft door de eeuwen heen sterk tot de verbeelding gesproken als prototypische verleidster en koninklijke courtisane, een vrouw die bij Shakespeare donker is van kleur en raakvlakken heeft met de Dark Lady uit zijn sonnetten. Shakespeare baseerde zich op Plutarchus’ biografie van Antonius, maar comprimeerde een periode van tien jaar tot ongeveer één jaar. In de Noten wordt ruim geciteerd uit Plutarchus’ tekst, waarmee duidelijk wordt hoe Shakespeare het historisch materiaal heeft verwerkt en gebruikt. Verstegen vertaalde van Shakespeare ook Shakespeare’s Sonnets, Hamlet en Othello, en zijn twee lange, verhalende gedichten Venus and Adonis en The Rape of Lucrece.
