Barry groeit op in de beruchte Amersfoortse volkswijk het Soesterkwartier, waar iedereen hem kent bij zijn bijnaam 'Aso'. Hij is maar weinig op school te vinden, des te vaker op vage housefeesten en in het jongerencentrum, waar extreemrechtse jeugd de dienst uitmaakt. Barry heeft kansloze bijbaantjes en doet in schimmige handeltjes, krijgt te maken met vage huisbazen en raakt verzeild in zinloze vechtpartijen. Tot aan de politiecel aan toe.
Toch is Barry geen kwaaie en blijft hij in zichzelf geloven. Hij voelt dat hij aan de wurggreep van zijn milieu wil ontsnappen, maar weet niet hoe. Op de weg naar volwassenheid zijn Barry's vrienden zijn grote voorbeeld, maar of dat altijd verstandig is...
Barry is een coming-of-age roman, die zich afspeelt in de gabberscene van het conservatieve Amersfoort in de jaren negentig. Het vertelt een verhaal over liefde en teleurstelling en hoe je in moeilijke tijden kunt terugvallen op vriendschap.
---
Raymond Vis (Amersfoort, 1974) schrijft het liefst ’s nachts omdat zijn telefoon dan rustig is. Rust waar zijn verhalen geen blijk van geven. Raymond schrijft met snelheid, branie en is rechtdoorzee. Des te opvallender is het dat zijn werk juist heel gevoelig is. Als dwars jochie las hij de plaatselijke bibliotheek uit en is nooit opgehouden met lezen. Dat hij de stap maakt van lezen naar schrijven is logisch: het verhaal van Barry – die net als Raymond opgroeide in Amersfoort in de jaren negentig – moet verteld worden. Therapie? Nee. Schrijven is beter.
Toch is Barry geen kwaaie en blijft hij in zichzelf geloven. Hij voelt dat hij aan de wurggreep van zijn milieu wil ontsnappen, maar weet niet hoe. Op de weg naar volwassenheid zijn Barry's vrienden zijn grote voorbeeld, maar of dat altijd verstandig is...
Barry is een coming-of-age roman, die zich afspeelt in de gabberscene van het conservatieve Amersfoort in de jaren negentig. Het vertelt een verhaal over liefde en teleurstelling en hoe je in moeilijke tijden kunt terugvallen op vriendschap.
---
Raymond Vis (Amersfoort, 1974) schrijft het liefst ’s nachts omdat zijn telefoon dan rustig is. Rust waar zijn verhalen geen blijk van geven. Raymond schrijft met snelheid, branie en is rechtdoorzee. Des te opvallender is het dat zijn werk juist heel gevoelig is. Als dwars jochie las hij de plaatselijke bibliotheek uit en is nooit opgehouden met lezen. Dat hij de stap maakt van lezen naar schrijven is logisch: het verhaal van Barry – die net als Raymond opgroeide in Amersfoort in de jaren negentig – moet verteld worden. Therapie? Nee. Schrijven is beter.
