Rider zit in de trein. Dagenlang. In haar eentje.
Als Riders grootmoeder sterft, is er nog maar één familielid bij wie ze terechtkan: een oudoom in Chicago die ze nooit eerder heeft ontmoet. Om daar te komen wordt ze in Californië op de trein gezet voor een dagenlange reis. Helemaal aan haar lot overgelaten is ze niet: omdat ze minderjarig is, wordt ze in de gaten gehouden door Dorothea, een medewerkster van de spoorwegmaatschappij. Rider heeft niet veel bezittingen: alleen een rugzak, wat geld voor eten voor onderweg – dat ze op de eerste dag al uitgeeft – en een doos met iets belangrijks erin. Tijdens haar reis komt Rider erachter dat de trein een wereld op zich is, met bijzondere bewoners die ze gaandeweg beter leert kennen, zoals de oude Carlos, Neal van de snackbar, de padvinder die van gedichten houdt, en Dorothea natuurlijk. Maar een treinreis is ook tijdelijk, dus van al die mensen die ze net heeft leren kennen zal ze ook weer afscheid moeten nemen. De indruk die deze mensen achterlaten is echter onuitwisbaar. En wat zit er toch in die doos die zij koestert? Paul Mosier schrijft een bitterzoet verhaal over afscheid en een mogelijk nieuw begin.
