De literatuur van Ariana Harwicz is diep verontrustend, en altijd een ongewoon intense leeservaring. In La débil mental (Bezeten) sleept Harwicz ons mee naar de meest radicale diepten binnen een familie, naar een bijna dierlijke relatie tussen een moeder en een dochter. Geschreven als een stream of consciousness die bijvoorbeeld doet denken aan Virginia Woolf en Nathalie Sarraute, maar met zelden afwezig ontketenend geweld, is Bezeten het verhaal van een onuitputtelijke seksuele drift, van de desolaatheid van een ongeziene kindertijd, van de biografie van een lichaam waarin alles begraven ligt. Verteld door middel van korte scènes grenst de roman aan poëzie.
