In 'Het bittere kruid' schrijft Marga Minco (1920) over de Jodenvervolging tijdens de bezettingstijd. In korte hoofdstukken realiseert zij de sfeer van toenemende onzekerheid en angst. Zelfs als de bezetter toeslaat, blijft er nog een spoor van hoop om aan het lot te ontkomen. Met kleine middelen roept de schrijfster een sfeer op van dreiging, ongegronde hoop en verwachting, die precies weergeeft wat in die jaren in de harten van de vervolgden leefde.
Dit is een boek wat iedereen eens zou moeten lezen. Het maakt indruk. Het doet nadenken. Voor mij was dit eentje waar ik constant mensen over vertel, of wat top of mind is om aan te bevelen aan wie wil lezen. Eenvoud siert.
Tijdens mijn middelbareschooltijd gelezen. Omdat het zo lekker dun was natuurlijk. Geen snars van begrepen. Want als dat wel zo zou zijn geweest had ik nog wel geweten hoe het verhaal ging. Een beklemmend verhaal over de jodenvervolging. Van de ontkenning tot het besef dat ze nooit meer terug komen. Het bittere kruid, opdat we het nog zouden proeven - tot in lengte van dagen.
'Hij legde het pakje op tafel en we keken er allemaal nieuwsgierig naar. Er zat een touwtje aan en mijn vader maakte geduldig de knoop los. Toen begon hij het met weloverwogen gebaren uit te pakken. Het waren de sterren." "Ik heb er voor ieder van ons een paar meegenomen," zei hij, "dan kun je ze op alle kleren naaien." Mijn moeder nam er een in haar hand en bekeek hem aandachtig. "Ik zal kijken of ik thuis geel garen heb." '
Dit citaat uit het boekje staat op de achterkant van de Italiaanse versie.
Kort verhaal, in een keer uitgelezen. Speelt zich af tijdens de tweede wereldoorlog door de ogen van een joods meisje. De schrijfstijl, vanuit de ik persoon, doet wat afstandelijk aan wat zorgt voor vervreemding. Ook lijken er best wat gaten/tijdssprongen in te zitten die niet benoemd Niet direct mijn stijl maar gezien de tijdsgeest van het verhaal heel logisch.
3 sterren
