Een vader geeft zijn levensadviezen aan zijn zoon in de vorm van een keukentafelbriefje, een verwarde man is in gesprek met zijn hulpverlener of speelt het gesprek zich alleen af in zijn hoofd? De poëzie van Elmar Kuiper is fysiek, zintuiglijk en bevindt zich tussen traditie en experiment, tussen oude en nieuwe taal. Het lyrisch ik blikt in Blauwe hanen met venijn en mededogen naar achteren, zijn herinneringen en dromen gaan een geraffineerd spel met elkaar aan. Kuipers ongebreidelde liefde voor taal, land, vogel en dier verrast de lezer keer op keer.
