`Hij heeft ogen die verloren staan, dicht Frans Budé over de dood. In Blauwe rijst verplaatst de dichter zich regelmatig naar oorlogsgebieden. Dat heeft alles te maken met de vondst van in 1673 gesneuvelde soldaten in zijn stadstuin. In directe en glasheldere taal schrijft hij over oorlogshandelingen en menselijk verdriet van toen en nu. Angst, vuur, terreur, vernietiging Budé voert ze op in beklemmende beelden. Deze tiende dichtbundel van Frans Budé is beweeglijk, intens en dramatisch. De gebeurtenissen na 11 september, de militaire optredens in Irak en het Afghaanse Uruzgan worden in hoge mate actueel. Hoe groot is de dreiging waarmee we kunnen leven? Aan het eind van de bundel maakt de dichter de balans op: uiteindelijk houden alleen liefde en schoonheid stand tegenover zoveel menselijk falen.
