Tot aan de doorbraak van de huidige generatie Rode Duivels met Kevin De Bruyne, Eden Hazard en Romelu Lukaku werd Jef Mermans (°16 februari 1922) doorgaans beschouwd als de grootste Belgische voetballer aller tijden. Zijn transfer in 1942 van Tubantia Borgerhout naar Anderlecht voor een bedrag van 125.000 Belgische frank (zo’n 3125 euro) is op dat moment de duurste in het Belgisch voetbal. De aanwerving van Mermans wordt een echte voltreffer voor Anderlecht, dat dan nog een doorsnee club is, maar hoge ambities koestert. De oorlog en de vreselijke taferelen die hij in de dagen voor de Bevrijding moet doorstaan, lijken zijn loopbaan aanvankelijk wat te stremmen maar toch bloeit hij spoedig helemaal open.
Mermans maakt doelpunten bij de vleet en krijgt vanwege zijn staalhard schot de bijnaam ‘Bombardier’. Hij lokt massa’s volk naar het stadion en ligt in 1947 aan de basis van de eerste landstitel voor Anderlecht. Hij zal er daarna nog zes behalen.
Toch blijft hij niet gespaard van blessures, ziekte, twijfels en ontgoochelingen. Wanneer ook Europa lucht krijgt van zijn talent, stromen de aanbiedingen binnen: Arsenal, Barcelona, Torino, AS Roma, Racing Club de Paris, Real Madrid. Telkens is de verleiding groot, maar even vaak houdt Anderlecht het been stijf of haalt zijn honkvastheid de bovenhand.
Van profvoetbal is in ons land nog geen sprake. Overdag werkt Mermans als klerk op het gemeentehuis van Deurne en ‘s avonds traint hij in Anderlecht. Naast de wekelijkse competitiematchen op zondag zijn er ook nog de midweekse galawedstrijden, de buitenlandse tournees en de wedstrijden bij de Rode Duivels waarin hij ook een cruciale rol heeft.
Die goedgevulde loopbaan eist haar tol. Maagzweren vanwege de druk en de stress tot zelfs jongdementie, naar eigen zeggen ‘van al dat koppen’. Hij verliest zijn vrouw, tevens zijn enige houvast, leidt een teruggetrokken bestaan, belandt in een woonzorgcentrum waar de herinneringen aan zijn rijkgevulde carrière gaandeweg vervagen tot er alleen nog maar een grote leegte overblijft. Mermans overlijdt er op 20 januari 1996.
Mermans maakt doelpunten bij de vleet en krijgt vanwege zijn staalhard schot de bijnaam ‘Bombardier’. Hij lokt massa’s volk naar het stadion en ligt in 1947 aan de basis van de eerste landstitel voor Anderlecht. Hij zal er daarna nog zes behalen.
Toch blijft hij niet gespaard van blessures, ziekte, twijfels en ontgoochelingen. Wanneer ook Europa lucht krijgt van zijn talent, stromen de aanbiedingen binnen: Arsenal, Barcelona, Torino, AS Roma, Racing Club de Paris, Real Madrid. Telkens is de verleiding groot, maar even vaak houdt Anderlecht het been stijf of haalt zijn honkvastheid de bovenhand.
Van profvoetbal is in ons land nog geen sprake. Overdag werkt Mermans als klerk op het gemeentehuis van Deurne en ‘s avonds traint hij in Anderlecht. Naast de wekelijkse competitiematchen op zondag zijn er ook nog de midweekse galawedstrijden, de buitenlandse tournees en de wedstrijden bij de Rode Duivels waarin hij ook een cruciale rol heeft.
Die goedgevulde loopbaan eist haar tol. Maagzweren vanwege de druk en de stress tot zelfs jongdementie, naar eigen zeggen ‘van al dat koppen’. Hij verliest zijn vrouw, tevens zijn enige houvast, leidt een teruggetrokken bestaan, belandt in een woonzorgcentrum waar de herinneringen aan zijn rijkgevulde carrière gaandeweg vervagen tot er alleen nog maar een grote leegte overblijft. Mermans overlijdt er op 20 januari 1996.
