‘Ik was nog vergeten om het over Boos Meisje te hebben. Boos meisje laat zich niet paaien. Boos meisje lacht niet om Friends. Boos Meisje doet iets met haar wenkbrauwen dat nog niemand beschreven heeft. Denkt er het hare van, maar wat dat is? Maakt aantekeningen, maar ik ben bang voor wat ze noteert. Ook zoiets: Boos Meisje glimlacht niet beleefd. Neemt niet je jas aan. Parkeert achteruit in zonder in de spiegel te kijken.’
In toenemende mate zijn de essays van Marja Pruis verplichte leesstof voor onze tijd: onbeschaamd erudiet en onnavolgbaar grappig heeft ze het over de hoekigheid van Rachel Cusk, over het vrouwenhaterige van Renate Rubinstein, het Arabisch van Sigrid Kaag en de arrogantie van haarzelf. In beeldende, soms bijtende observaties schrijft Pruis over misogynie, sociale pikordes, over het ideaalbeeld van de vrouw en de realiteit, over hoe schrijfster te zijn en hoe ons te verzoenen met het verbazingwekkende feit dat we bestaan.
‘De koningin van het persoonlijk essay.’ – Connie Palmen in de Volkskrant
‘Een van de beste schrijfsters van deze tijd.’ – HP/De Tijd
In toenemende mate zijn de essays van Marja Pruis verplichte leesstof voor onze tijd: onbeschaamd erudiet en onnavolgbaar grappig heeft ze het over de hoekigheid van Rachel Cusk, over het vrouwenhaterige van Renate Rubinstein, het Arabisch van Sigrid Kaag en de arrogantie van haarzelf. In beeldende, soms bijtende observaties schrijft Pruis over misogynie, sociale pikordes, over het ideaalbeeld van de vrouw en de realiteit, over hoe schrijfster te zijn en hoe ons te verzoenen met het verbazingwekkende feit dat we bestaan.
‘De koningin van het persoonlijk essay.’ – Connie Palmen in de Volkskrant
‘Een van de beste schrijfsters van deze tijd.’ – HP/De Tijd
