Petrarca (1304-1374) schreef in de laatste jaren van zijn leven vele brieven en stelde daaruit een collectie samen: de 'Epystole Seniles'. De mooiste en relevantste daaruit zijn in deze uitgave verzameld en vertaald als Brieven van een bejaard man.
De brieven geven een veelzijdig beeld van het politieke, godsdienstige, literaire en sociale leven in Noord-Italië, van de geschiedenis van steden als Venetië en Padua en van de geschiedenis van de Kerk, die in die jaren zetelde in Avignon. In diverse brieven vertelt hij over zijn levensloop en persoonlijke omstandigheden.
Al lezend in de brieven ziet men Petrarca geleidelijk ouder, zwakker en ziekelijker worden, een man die moeizaam lopend, mantelzorg behoevend met het gezin van zijn dochter teruggetrokken leeft, maar geestelijk tot zijn laatste dag actief is gebleven. Na de laatste brief van de collectie plaatste hij zijn nooit afgesloten autobiografische brief 'Ad posteritatem', aan het nageslacht.
De brieven geven een veelzijdig beeld van het politieke, godsdienstige, literaire en sociale leven in Noord-Italië, van de geschiedenis van steden als Venetië en Padua en van de geschiedenis van de Kerk, die in die jaren zetelde in Avignon. In diverse brieven vertelt hij over zijn levensloop en persoonlijke omstandigheden.
Al lezend in de brieven ziet men Petrarca geleidelijk ouder, zwakker en ziekelijker worden, een man die moeizaam lopend, mantelzorg behoevend met het gezin van zijn dochter teruggetrokken leeft, maar geestelijk tot zijn laatste dag actief is gebleven. Na de laatste brief van de collectie plaatste hij zijn nooit afgesloten autobiografische brief 'Ad posteritatem', aan het nageslacht.
