Het lijkt wel of we in oorlog zijn; in onze omgeving zien we de ene na de andere sneuvelen. Nee, niet doodgaan, maar wel zich dood(moe) voelen. Burn-out noemt men het fenomeen. Helemaal niet meer verder kunnen. Niet kunnen opstaan en aan de dag beginnen, constant moe zijn, hele dagen huilen, vaak barstende hoofdpijn hebben en een constant schuldgevoel.
In dit boek komen mensen aan het woord die een burn-out hebben gehad. Hun verhalen vertonen telkens hetzelfde tragische basisscenario. Gedreven door hun perfectionisme kunnen ze niet luisteren naar de signalen van hun lichaam. Ze voelen zich moe, uitgeput zelfs, maar blijven doorgaan. Opgeven is voor losers is hun motto. Zelfs als ze echt niet meer verder kunnen, gaan ze toch door. Tot ze op een ochtend niet meer kunnen opstaan. En ze wel móéten thuisblijven.
Dit boek laat duidelijk zien dat moeilijke relaties en werkdruk het leven zwaar kunnen maken, maar niet de directe oorzaak zijn waardoor mensen uitvallen. De ware reden ligt in hun perfectionisme. Hierdoor kunnen ze niet meer op een evenwichtige manier omgaan met de druk die ze ervaren. Ze kunnen niet meer ontspannen. En uiteindelijk gaan ze, soms snel, soms na jaren, onderuit.
In dit boek komen mensen aan het woord die een burn-out hebben gehad. Hun verhalen vertonen telkens hetzelfde tragische basisscenario. Gedreven door hun perfectionisme kunnen ze niet luisteren naar de signalen van hun lichaam. Ze voelen zich moe, uitgeput zelfs, maar blijven doorgaan. Opgeven is voor losers is hun motto. Zelfs als ze echt niet meer verder kunnen, gaan ze toch door. Tot ze op een ochtend niet meer kunnen opstaan. En ze wel móéten thuisblijven.
Dit boek laat duidelijk zien dat moeilijke relaties en werkdruk het leven zwaar kunnen maken, maar niet de directe oorzaak zijn waardoor mensen uitvallen. De ware reden ligt in hun perfectionisme. Hierdoor kunnen ze niet meer op een evenwichtige manier omgaan met de druk die ze ervaren. Ze kunnen niet meer ontspannen. En uiteindelijk gaan ze, soms snel, soms na jaren, onderuit.
