Het was het perfecte plan. Ik had – tijdelijk – een vrouw nodig om het familiebedrijf te kunnen erven. En zij had een gunst nodig: zo een waarvan het negen maanden duurt om zich te ontwikkelen. We hadden het helemaal uitgestippeld, van de handen-thuis-regel op onze huwelijksnacht (haar idee) tot de afspraak om niet verliefd te worden (die van mij). Zij zou met me trouwen, ik zou haar helpen met haar kinderwens, en na een jaar zouden we op goede voet uit elkaar gaan, zonder gedoe en vooral ook zonder spijt. Want Bianca Rossi en ik kunnen als geen ander het bloed onder elkaars nagels vandaan halen, dat doen we al sinds onze kinderjaren. Het probleem is dat ze inmiddels niet alleen volwassen is, maar ook onweerstaanbaar knap en nóg bedrevener in mij irriteren.
De huwelijksnacht? Die ging misschien niet helemaal volgens plan. Nu ze bij me ingetrokken is, word ik pas echt gek. Door haar sexy lippen, haar scherpe gevoel voor humor en de broodjes die ze maakt omdat ze weet dat ik er zo van hou, wil ik al snel elke regel breken die we hebben afgesproken. Ons verhaal had nooit moeten eindigen als lang en gelukkig. En je verklaart me misschien voor gek, maar ik geloof dat ik verliefd ben op mijn vrouw.
