werd hij in 1916 vermoord, in de woestijn waar hij begraven ligt, met alleen een kruis. Ruim een eeuw later is er zijn heiligverklaring en heeft hij ook in Amsterdam en Den Haag kleine gemeenschappen van zusters die in de woestijn van de stad de verborgen weg van Christus gaan. Misschien is dat wel de heiligheid van Charles de Foucauld.
Hij die van voorname komaf is, die van het leven wil genieten, die graag de toon wil zetten, hij is uiteindelijk klein en verborgen geworden. Daarin is hij door Gods genade boven zichzelf uitgetild. Hij heeft zichzelf overwonnen door zich over te geven aan Gods wil. Daarmee is hij voor Godzoekers een voorbeeld geworden, heilig in zijn onvolkomenheid en wispelturigheid, werkelijk een kleine broeder van alle mensen.