De verloskundige tilt mijn kind op, en weegt haar. Daarna kijkt ze haar van top tot teen zorgvuldig na. Ik zie hoe ze een vinger op haar rug legt en even stilhoudt. Een fractie van een seconde maar, en toch lang genoeg om mij te doen beseffen dat er iets niet in orde is. ‘Wat zie je?’ vraag ik haar. Ze wijst naar een plekje op haar rug. Een zacht, rozig heuveltje. Ze drukt haar wijsvinger erop, en als ze die weghaalt, is het plekje blauw. De kleur van een meertje in een bos, rond het middaguur. ‘Wat is dit?’ vraag ik. ‘Ik weet het niet,’ zegt ze, terwijl ze opnieuw haar vinger erop legt. ‘Ik heb dit nog nooit gezien.’ Ze pakt het formulier waarop ze alles van de bevalling bij houdt en begint te schrijven. De muren komen dichterbij, de kamer sluit ons in. ‘Wat schrijf je op?’ vraag ik. ‘Dat ze een plekje heeft,’ zegt ze, terwijl ze doorschrijft. ‘Wat schrijf je precies op?’ vraag ik. Ze draait haar hoofd naar me toe. Haar blik stelt me op geen enkele manier gerust.’
Charlotte is het diep persoonlijke relaas van Pia de Jong over het jaar waarin zij haar pasgeboren, doodzieke dochter koesterde binnen de veilige cocon van haar gezin.
