Al direct toen Gerrit Komrij in het begin van de jaren zeventig opdook in de kolommen van Vrij Nederland om zijn stem te laten horen over literatuur en aanverwante zaken, werden zijn zogenaamde meningen gretig verslonden door een steeds grotere schare autoriteitsbewuste mensen, die graag zonder, vastgeroeste meningen en, vooral, zonder 'heilig ontzag' wilden leven. Zogenaamde meningen: want Gerrit Komrij's opvattingen werden nooit gebracht zonder ironie of paradox - uiteindelijk bleef de lezer nog minder wijs achter dan hij al was. Daar is het gat van de deur klinkt als een banvloek, maar niettemin blijft een deur aan twee zijden opengaan: hier gaat het ongevraagde drukwerk ('van schrijvers die niet eens het recht vergund mag zijn een ouwe koe te incommoderen') van binnen naar buiten; en de schaarse rozen op de mesthoop van buiten naar binnen. 'Maar toch,' zegt Gerrit Komrij, 'is van dit alles me misschien het beeld van een dolgeworden draaideur het liefst.' Deze bundel kan gelezen worden als een strikt vrijblijvende 'andere' literatuurgeschiedenis over vermeende grootheden van het begin van de jaren zeventig, aangevuld met stukken over Jarry, Jugendstil, Salvador Dali, watertorens, Oscar Wilde en wie-weet-wat nog meer, die de schrijver wederom het liefst opgedragen zag 'Aan de Paniek'. * Deze behaagzieke beroepsépateur van masochistische kleinburgers kan geen deugdelijke kritiek schrijven doordat hij slordig, aanmatigend en ijdel is. - J. Polak-Siliava in het Haarlems Dagblad * Hij heeft een feilloos instinct voor rotzooi en humbug en hij rukt allerlei erkende en halferkende grootheden het masker af. Hans Warren in de Provinciale Zeeuwsche Courant
