Vandaag is verplegen een beroep, maar dat geldt nog niet zo lang. Voor de eerste verpleegsters was, in navolging van de zusters uit de kloosterorden, 'belangeloze toewijding' het sleutelwoord. De opleiding was streng en met veel praktijk, tot diep in de nacht en 's morgens weer vroeg op en naar de klas. Een harde leerschool die moeiteloos overvloeide in een zwaar werkritme: verpleegsters klopten onafgebroken lange uren en liepen zich de ziel uit het lijf, terwijl ze eindeloos verbandgaas oprolden en glazen spuiten steriliseerden, dit alles in de schaduw van hooghartige dokters of bazige hoofdverpleegsters. En toch deden ze het graag, met hart en ziel, zo getuigen meer dan veertig verpleegkundigen.
In Dag Zuster vertellen veel vrouwen en enkele mannen – tussen 50 en 95 jaar! – over hun beroep. Ze vertellen over de essentie: het zorgen voor mensen. Maar ze halen ook heel wat anekdotes van onder het stof en schilderen zo een levendig beeld van het beroep van de verpleegkundige tussen de jaren 1940 en 1980. Dag Zuster is een boek vol persoonlijke getuigenissen over de tijd dat verpleegsters moesten stoppen met werken wanneer ze trouwden en dat mannelijke verplegers op de werkvloer een rariteit waren. Toen de doden afleggen nog tot het gewone takenpakket behoorde en luisteren en tijd nemen nog deel uitmaakte van de kern van het beroep. Een boek vol nostalgie, maar desondanks ook met een hard kantje.
