In het zesde deel van het dagboek van Frida Vogels staat Kanker (later opgenomen in De harde kern 1) centraal, het verhaal van haar falen in een tragische situatie die een elementaire solidariteit van haar eiste. Zij schrijft Kanker voor haar Italiaanse man en twee Nederlandse vrienden en daarin probeert zij haar emotionele onmacht op papier te erkennen en te overwinnen. Ze schrijft aanvankelijk moeizaam, maar later met een bevrijdende zekerheid, en geeft het aan haar drie lezers met een gevoel van verwachting.
Haar vrienden zien in Kanker 'een haarscherp zelfportret' en 'een moedig boek'. Voor haar man daarentegen is het verhaal van zijn vrouw niets anders dan het aangrijpend getrouwe relaas van een verschrikkelijke tragedie in zijn familie,
die zij met hem heeft meegeleefd.
Ze voelt zich tekortgedaan door haar man omdat hij haar niet ziet in haar boek en beschouwt Kanker, dat ze immers voor hem heeft geschreven, om die reden als mislukt. Haar gefnuikte emotie maakt haar rusteloos en stuurloos, niet langer bij machte zich rekenschap te geven van zichzelf. Het ophanden zijn van een explosie is in dit zesde dagboekdeel evident.
Haar vrienden zien in Kanker 'een haarscherp zelfportret' en 'een moedig boek'. Voor haar man daarentegen is het verhaal van zijn vrouw niets anders dan het aangrijpend getrouwe relaas van een verschrikkelijke tragedie in zijn familie,
die zij met hem heeft meegeleefd.
Ze voelt zich tekortgedaan door haar man omdat hij haar niet ziet in haar boek en beschouwt Kanker, dat ze immers voor hem heeft geschreven, om die reden als mislukt. Haar gefnuikte emotie maakt haar rusteloos en stuurloos, niet langer bij machte zich rekenschap te geven van zichzelf. Het ophanden zijn van een explosie is in dit zesde dagboekdeel evident.
