Je denkt altijd dat je nog alle tijd hebt om bepaalde dingen te zeggen, en dan is het opeens te laat.
Michka beseft dat ze niet meer alleen kan leven. Ze wordt oud en verliest geleidelijk haar spraakvermogen. Maar voor ze voorgoed veroordeeld is tot stilte heeft ze nog één missie. Ze wil op zoek naar het koppel aan wie ze als klein Joods meisje haar leven te danken had tijdens de Tweede Wereldoorlog. In de hoop dat ze eindelijk kan verwoorden wat zo lang onuitgesproken bleef.
Helder en scherpzinnig toont Delphine de Vigan wat er uiteindelijk van ons overblijft: genegenheid, mededogen en dankbaarheid.
‘Van een verpletterende menselijkheid.’ – Télérama
‘Een meeslepend eerbetoon aan de kracht van de liefde.’ – The Guardian
‘Bloedeerlijk, precies en ontroerend.’ – The Observer
Michka beseft dat ze niet meer alleen kan leven. Ze wordt oud en verliest geleidelijk haar spraakvermogen. Maar voor ze voorgoed veroordeeld is tot stilte heeft ze nog één missie. Ze wil op zoek naar het koppel aan wie ze als klein Joods meisje haar leven te danken had tijdens de Tweede Wereldoorlog. In de hoop dat ze eindelijk kan verwoorden wat zo lang onuitgesproken bleef.
Helder en scherpzinnig toont Delphine de Vigan wat er uiteindelijk van ons overblijft: genegenheid, mededogen en dankbaarheid.
‘Van een verpletterende menselijkheid.’ – Télérama
‘Een meeslepend eerbetoon aan de kracht van de liefde.’ – The Guardian
‘Bloedeerlijk, precies en ontroerend.’ – The Observer
