Dat nooit

Mijn huwelijkskandidaat is gekomen en weer vertrokken. De dag was grauw en regenachtig, dus zat ik op het sekreet om hem te kunnen zien komen. Ik vond het goed om te weten wie mijn vijand was. Heer Idioot was van middelbare leeftijd en modieus bleek. Hij was ook vreselijk lang en broodmager, met bolle ogen, een scherpe kin en toefjes rood haar die uit zijn hoofd, zijn oren en zijn neus staken. En al zijn lelijkheid was verpakt in een prachtig gewaad van brokaat en hermelijn dat neerhing op, grote, rood leren laarzen. Het deed me denken aan die keer dat ik de haan van Perkins grootmoeder had getooid met mijn moeders fluwelen kap en sluier. Hangend aan de arm van Rhys van de stallen, want het erf was glibberig door de regen en paardenvijgen en kippennest, begroette hij ons: 'Gegroet, mijn heer, en u, vrouwe Aislidd. Ik ben vereer dat ik uw huis bag bezoeken en het meisje mag ontmoeten.' Ik dacht eerst dat hij een vreemde taal sprak, of een code gebruikte om een geheime boodschap te verbergen, maar het schijnt dat hij alleen maar verkouden was.

Catherine is veertien en haar vader dreigt haar uit te huwelijken. Daar heeft ze helemaal geen zin in, maar in de dertiende eeuw heb je als meisje niet veel in te brengen. Catherine verzint de gekste dingen om haar ongewenste aanbidders af te schrikken...