Ik zie je nog. In de contouren van een vreemde in het park.In het voorbijgaan op de markt. Je kruipt in mijn ooghoek,sluipt door mijn brein en glijdt weg langs de lijnen naast mijn ogen.Ik zie je in mijn handen en in de wolken, in mijn spiegel enin mijn kind en vraag me af wanneer je bent begonnen te vertrekken. Of nee,wanneer je begonnen bent met dóódgaan. Ik vraag me af:wanneer ben je begonnen met doodgaan en hoe kan ik dat hebben gemist?Na de plotselinge dood van haar moeder richt schrijver Heidi Koren zich rechtstreeks tot haar. Op elegante wijze schrijft ze over haar verdriet en brengt ze de verontwaardiging en soms ook woede onder woorden die haar moeder bij haar opriep.Dat zijn wij zelf is een tedere bespiegeling over de relatie tussen moeder en dochter, familie, rouw, en over hoe een oorlogstrauma tot de dag van vandaag een gezin kan verdelen. Bovenal is het een ode aan een moeder.
