Er zijn van die ogenschijnlijke toevalligheden die onverwacht in onze herinnering kunnen opduiken. ‘Lichtmomenten’ noemt Hans Dekkers ze, herinneringen met een verhoogde realiteit, herbelevingen waarin iets stolt wat zich in de tijdelijkheid heeft voltrokken. We kijken om naar deze momenten, beelden, voorwerpen of visioenen, zoals Orpheus omkeek naar zijn Eurydice. We beschouwen ze als het fotoalbum van onze ziel. Zijn ze ons houvast, onze redding? Of zijn ze uiteindelijk onze ondergang, omdat we geneigd zijn ons eraan vast te klampen?
ze wassen zich, de geesten, boenen en krabben
het vuil der jaren van zich af, tot op het bot
maken zij zich schoon, zuiveren het moment
herscheppen de stoffige antiquiteiten
tot de luister van een onbedorven beeld
