We moeten gewoon een doekje over de hele boel halen en dan kan alles weer beginnen. We knippen zestien jaar uit de tijd, verzamelen al het originele meubilair bij elkaar en doen de lampen aan, de muziek, de deuren open. Vova serveert drankjes in de foyer, ik hang de jassen van bezoekers onder de ijzeren nummerplaatjes aan de kapstokken. De benen van Petrovski is de literaire weerslag van twee reizen die Lisa Weeda maakte naar en door Oekraïne, het land waar haar grootmoeder vandaan komt en waar nog een groot deel van haar familie woont. Het is een verhaal over kansen zien en kansen nemen, over generatiegenoten en hun onzekere toekomst, over een land waarvan Lisa niet zeker weet of ze zich er thuis mag voelen. Lisa Weeda schrijft non-fictie met literaire middelen. Ze schuwt de metafoor niet en naast haar observaties durft ze ook te laten zien: dit is wat ik niet weet.
