Vier jaar geleden zou Daan Borrel met haar moeder een deel van het Pieterpad wandelen. Ze liepen de etappe – van Millingen aan de Rijn naar Groesbeek – alleen niet uit, omdat Borrel aan het begin van de wandeling tijdens een snelle plas op een uitstrooiveld ontdekte dat ze onverwacht zwanger was.
Nu loopt ze dezelfde route opnieuw, in haar eentje en zonder voortijdig te stoppen. Op de grens van Nederland en Duitsland realiseert ze zich dat ze sinds die zwangerschap voor haar gevoel nooit meer echt gewandeld heeft. Een echte wandelaar, zo bepaalden westerse filosofen en intellectuelen eind achttiende eeuw, wandelt alleen en ver, liefst in de wilde natuur, zonder verantwoordelijkheden en verplichtingen: hij is bereid om alles en iedereen achter te laten.
Wie kunnen er in deze tijd op deze manier wandelen, vraagt Borrel zich tijdens haar wandeling af. En zijn alleen die wandelaars ‘vrij’ van geest en lichaam?
Nu loopt ze dezelfde route opnieuw, in haar eentje en zonder voortijdig te stoppen. Op de grens van Nederland en Duitsland realiseert ze zich dat ze sinds die zwangerschap voor haar gevoel nooit meer echt gewandeld heeft. Een echte wandelaar, zo bepaalden westerse filosofen en intellectuelen eind achttiende eeuw, wandelt alleen en ver, liefst in de wilde natuur, zonder verantwoordelijkheden en verplichtingen: hij is bereid om alles en iedereen achter te laten.
Wie kunnen er in deze tijd op deze manier wandelen, vraagt Borrel zich tijdens haar wandeling af. En zijn alleen die wandelaars ‘vrij’ van geest en lichaam?
