De afgelopen 25 jaar heeft de Senaat, zoals de Eerste Kamer ook wel wordt genoemd, een belangrijke ontwikkeling doorgemaakt. Sinds de kabinetten niet langer op een meerderheid in de Senaat kunnen rekenen, heeft de Senaat aan politieke betekenis gewonnen. Maar is het uit democratisch oogpunt wel te verdedigen dat niet de rechtstreeks gekozen Tweede Kamer, maar de indirect gekozen Senaat het laatste woord heeft?
In dit boek analyseert Bert van den Braak, die in 1998 een standaardwerk publiceerde over de Eerste Kamer in de periode 1815-1995, hoe de Senaat heeft gefunctioneerd in de daaropvolgende decennia. Is de Senaat in staat om zijn rol als controleur van de regering en bewaker van de wetgevingskwaliteit waar te maken? Op welke gronden worden wetsvoorstellen tegengehouden, welke rol spelen toezeggingen, en in hoeverre is het oordeel politiek onderbouwd? Ook discussies over nut en noodzaak komen aan de orde.
In dit boek analyseert Bert van den Braak, die in 1998 een standaardwerk publiceerde over de Eerste Kamer in de periode 1815-1995, hoe de Senaat heeft gefunctioneerd in de daaropvolgende decennia. Is de Senaat in staat om zijn rol als controleur van de regering en bewaker van de wetgevingskwaliteit waar te maken? Op welke gronden worden wetsvoorstellen tegengehouden, welke rol spelen toezeggingen, en in hoeverre is het oordeel politiek onderbouwd? Ook discussies over nut en noodzaak komen aan de orde.
