Laat ons eerst dit misverstand uit de weg ruimen: De eeuw van onze kinderen is niet 'de autobiografie van Rik Pinxten'. Autobiografieën zijn voor sportlui, muzikanten en Barack Obama. Maar in dit boek gebruikt onze bekendste antropoloog wél zichzelf als ingangspoort tot een universeel verhaal: dat van de grote verschuivingen van onze naoorlogse geschiedenis, een geschiedenis waarmee zijn leven tot nu toe grotendeels samenvalt. Aan de hand van verhalen uit en reflecties over zijn jeugd in de Antwerpse Seefhoek en over zijn tijd als student, als onderzoeker bij de Navajo-indianen in de VS en als professor in Gent vertelt hij onder andere over de economische ontwikkeling van Vlaanderen, het ontstaan van ons seculier wereldbeeld, de verschuiving van informatie naar kennis, het primaat van het neoliberalisme, de revival van xenofobie en nationalisme, en de segmentering van samenleving en individu. Een filosofisch boek maar ook een parabel over het leven van en in de westerse cultuur.
