De Lage Landen, Frankrijk, Duitsland en Italië profileren zich graag als de kern van Europa. De belangrijkste hoofdstukken uit de Europese geschiedenis lijken immers op hun grondgebied geschreven te zijn: van Aken tot Brussel, Verdun tot Straatsburg, Rome tot Maastricht. De gebieden die zich daarrond bevinden, de 'periferie', komen slechts op een tweede plaats. Zij hebben in de geschiedenis van de Europese integratie geen pioniersrol gespeeld en hinken vaak ook economisch achterop. Daarom worden zij beschouwd als nakomers in de Europese geschiedenis tout court, en als regio's die minder voeling hebben met het Europese gedachtegoed. De politieke visie van het Europa van twee snelheden dringt ook door in de beeldvorming.
In dit boek gaan historici en regiospecialisten na hoe deze 'Europese periferie' dat zelf ziet. Hoe wordt Europa gepercipieerd in regio's als Sicilië, Portugal, Ierland, Scandinavië, de Slavische wereld, de Balkan en Cyprus? Welke plaats kennen deze gebieden zichzelf toe binnen Europa en zijn geschiedenis? In welke mate vormt Europa een deel van hun nationale identiteit? Hoe is dit de voorbije eeuwen geëvolueerd? Zijn er differentiaties tussen de verschillende perifere regio's? En zo ja, welke gebieden hebben een langere Europese traditie in hun identiteitsvorming: de ons meer vertrouwde westerse perifere gebieden of het langer geïsoleerde Centraal- en Oost-Europa?
O mundo português en sicilianità; de nordiska värdena en enosis; Milan Kundera's 'ontvoerde Westen' en Juliusz Mieroszewski's ULB-concept; de bakermat en de voorwal van het christendom; ...: in De Europese periferie worden referentiekaders besproken die ons weinig bekend zijn, maar in andere landen van de Europese Unie een centrale plaats innemen in de perceptie van Europa.
In dit boek gaan historici en regiospecialisten na hoe deze 'Europese periferie' dat zelf ziet. Hoe wordt Europa gepercipieerd in regio's als Sicilië, Portugal, Ierland, Scandinavië, de Slavische wereld, de Balkan en Cyprus? Welke plaats kennen deze gebieden zichzelf toe binnen Europa en zijn geschiedenis? In welke mate vormt Europa een deel van hun nationale identiteit? Hoe is dit de voorbije eeuwen geëvolueerd? Zijn er differentiaties tussen de verschillende perifere regio's? En zo ja, welke gebieden hebben een langere Europese traditie in hun identiteitsvorming: de ons meer vertrouwde westerse perifere gebieden of het langer geïsoleerde Centraal- en Oost-Europa?
O mundo português en sicilianità; de nordiska värdena en enosis; Milan Kundera's 'ontvoerde Westen' en Juliusz Mieroszewski's ULB-concept; de bakermat en de voorwal van het christendom; ...: in De Europese periferie worden referentiekaders besproken die ons weinig bekend zijn, maar in andere landen van de Europese Unie een centrale plaats innemen in de perceptie van Europa.
