De haperende schepping is een verzameling ultrakorte verhalen, over medemensen en over thema’s die Armando bij uitstek interesseren. Zijn personages – terugkijkend, hardop denkend of met elkaar pratend – zijn buitenstaanders; beschouwers van elkaar of van zichzelf, van het verleden, de omgeving en de natuur. De thema’s zijn de vergankelijkheid en de melancholie, de macht en de onmacht, de fascinatie voor het kwaad en de schoonheid daarvan. Maar wat De haperende schepping nieuw maakt, is het haast mythische karakter van de verhalen en het bijna a-typische van de personages. In absurdistische scènes, weemoedige overpeinzingen en korte, schijnbaar onbeduidende dialogen, tekent Armando zijn medemens. Wat zo ontstaat is een verzameling observaties die door Armando’s bedrieglijk eenvoudige stijl door merg en been gaan en die het menselijk tekort des te schrijnender maken.
