De heks van Portobello is het prachtige en ontroerende verhaal van Sherine, die later Athena genoemd zal worden. Haar leven wordt opgetekend, stukje bij beetje, door de mensen die haar gekend hebben: ouders, collega's, leraren, vrienden, bekenden, haar ex-man.
Sherines adoptief ouders, wonend in Beiroet, komen naar Roemenië, Transsylvanië, om daar een kind te adopteren. Tegen de raad van een van de medewerkers van het weeshuis in, die hen waarschuwt dat hun favoriete baby achtergelaten is door een zigeunerin, kiezen zij Sherine. Vol liefde voeden ze haar op.
Reeds als kind wordt Sherine aangetrokken door het geloof. Ze brengt veel tijd door in de kerk, en al snel kent ze de bijbelverhalen uit haar hoofd. Ze vertelt haar ouders ook over haar onzichtbare vrienden - engelen en heiligen - en dat ze 'een vrouw gezien heeft, helemaal gekleed in het wit, net als de maagd Maria'.
Paulo Coelho zelf over De heks van Portobello: `Ik heb geprobeerd het portret te schetsen van mensen die door de hen omringende maatschappij als anders worden bestempeld en die daarvoor een hoge prijs moeten betalen. [] Ik geloof dat we in een tijdperk leven dat op zijn einde loopt, waarvan de doodsreutel hoorbaar is; een tijdperk waarin de intolerantie op een zorgwekkende manier almaar toeneemt, wat kan leiden tot enorme veranderingen.
Sherines adoptief ouders, wonend in Beiroet, komen naar Roemenië, Transsylvanië, om daar een kind te adopteren. Tegen de raad van een van de medewerkers van het weeshuis in, die hen waarschuwt dat hun favoriete baby achtergelaten is door een zigeunerin, kiezen zij Sherine. Vol liefde voeden ze haar op.
Reeds als kind wordt Sherine aangetrokken door het geloof. Ze brengt veel tijd door in de kerk, en al snel kent ze de bijbelverhalen uit haar hoofd. Ze vertelt haar ouders ook over haar onzichtbare vrienden - engelen en heiligen - en dat ze 'een vrouw gezien heeft, helemaal gekleed in het wit, net als de maagd Maria'.
Paulo Coelho zelf over De heks van Portobello: `Ik heb geprobeerd het portret te schetsen van mensen die door de hen omringende maatschappij als anders worden bestempeld en die daarvoor een hoge prijs moeten betalen. [] Ik geloof dat we in een tijdperk leven dat op zijn einde loopt, waarvan de doodsreutel hoorbaar is; een tijdperk waarin de intolerantie op een zorgwekkende manier almaar toeneemt, wat kan leiden tot enorme veranderingen.
