Aangrijpend verhaal, verteld door de ogen van een meisje in een ziekenhuisbed, bekroond met een Zilveren Griffel, voor lezers vanaf tien jaar.
Dit is mijn schrijfschrift. En jij bent:
Mama: Grootste kans. Hoi mam. Als je wil mag je het wel lezen. Maar dan moet je niet te veel schrikken van alles wat erin staat. Oké? Je kunt het ook eerst aan opa geven.
Opa en/of oma: Lieve opa en oma. Jullie zijn de liefste opa en oma van de wereld.
Dokter Stuiver: Beste Lodewijk, dit is privé. U heeft uw eigen kladblok dus blijf A.U.B. met uw poten van mijn schrijfschrift af. (Dank u wel.)
Brie (of Mek): TERUGLEGGEN STOMME KRENGEN (UITROEPTEKEN)
Papa: Kleine kans, maar als het toch zo is moet je het maar aan mama of opa geven. Niet gaan lezen, pap, echt niet doen hoor. (O en ook niet aan Renate laten lezen. Dat lijkt me logisch.)
Iemand anders (die niet in het ziekenhuis werkt): Dan is het me dus gelukt. Je mag het lezen.
