Het tragische verhaal wordt vanuit het perspectief van de volwassen geworden kinderen verteld. Het meest aan het woord is Irén, maar er is ook de stem van de in 1944 vermoorde Henriett, die haar eigen hiernamaals schept uit de mooiste herinneringen aan haar jonge leven. Het belangrijkste personage is echter de afwezige Blanka. Zij neemt de zonden van de anderen op zich en wordt verbannen. De roman beschrijft op een aangrijpende manier de onmogelijkheid om tijd en ruimte vast te houden en de eenzaamheid op te heffen.