‘Deze verzameling verhalen (ik noem alles een kort verhaal, ik maak geen onderscheid tussen genres) toont de nauwe relatie tussen wat ik schrijf, wat ik film en mijn leven.’ – Pedro Almodóvar
De laatste droom bevat een verzameling van twaalf stukken die zo’n zestig levensjaren omvatten. Ze weerspiegelen Almodóvars thema’s, de thema’s die ook telkens in andere vorm terugkeren in zijn cinematografische werk: de pijn en glorie die elke creatieve carrière trouw vergezellen, verlangen als de heersende wet van het leven, de vreselijke opvoeding in de duistere schooljaren bij de paters, en de drang om van elke nabije ervaring een verhaal te maken.
Deze bundeling, variërend van korte verhalen tot essays of dagboekfragmenten komt, zoals Almodóvar zelf in het voorwoord schrijft, het dichtst bij een memoir – een ‘gefragmenteerd, onvolledig en een beetje cryptisch memoir’, voegt hij er behulpzaam aan toe. Conventioneel is De laatste droom inderdaad niet, maar het biedt wel een kijkje in de gedachtewereld, de verbeeldingskracht en de obsessies van de beroemde filmmaker.
