In de roman De laatste schaker wordt de schaakwereld beschreven vanuit het perspectief van grootmeester Michiel Sanders, die ervaart hoe het schaken, ooit een spel van heren op de sociëteit en in cafés, langzaam is geëvolueerd tot een professionele bezigheid die meer lijkt op een sport dan op de levenshouding van geniale wonderkinderen en wereldvreemde buitenstaanders.
Zoals in Schachnovelle van Stefan Zweig is de plaats van handeling een groot passagiersschip, maar speelt het werkelijke drama zich af tijdens een toernooi in een badplaats aan de Nederlandse kust, waar men dag en nacht in de verte de hoogovens van de staalfabriek ziet branden. Terwijl een oude kampioen sterft als de laatste der schaakbohemiens, probeert Michiel Sanders het geheim te ontrafelen van het moderne schaken, dat in de greep lijkt te zijn van fraude en bedrog.
Als schrijver-schaker-columnist liep Max Pam vele jaren rond in de schaakwereld. Van Euwe en Botwinnik tot Karpov en Kasparov interviewde hij wereldkampioenen. Op IJsland was hij toeschouwer bij de beroemde match tussen Fischer en Spassky. Hij volgde de opkomst van Magnus Carlsen en zag hoe het schaken door de komst van de computer is veranderd.
