Er leven momenteel nog zowat negenduizend zusters in ons land. De meesten zijn hoogbejaard en aan de oude kloosterpoorten kloppen er al jaren geen jonge kandidates meer aan. De zustergemeenschappen doven in ijltempo uit en de bloeiende vestigingen van weleer sluiten definitief hun deuren. Ooit was het anders. Vlak na de Tweede Wereldoorlog bereikten de Belgische nonnenkloosters hun absolute hoogtepunt. Met bijna vijftigduizend vrouwelijke religieuzen drukten ze onmiskenbaar hun stempel op de samenleving. Het gros van de scholen, ziekenhuizen, bejaardentehuizen en psychiatrische instellingen werd door zusters opgericht. Bart Demyttenaere baande zich een weg door Vlaamse kloostergangen en confronteerde twaalf sterke vrouwen met zichzelf en met alle stereotiepen over ‘naïeve en rijke’ nonnen, die bij sommige niet-begrijpende leken hardnekkig de ronde doen. De laatste zusters van Vlaanderen? is een kritisch én teder boek, waarin de lezer een blik wordt gegund achter de muren van een verborgen wereld. Fotografe Mine Dalemans gaf de zusters een gezicht. Bart Demyttenaere (1963) schreef eerder spraakmakende boeken over zelfmoord, het gevangeniswezen, armoede in België en de vluchtelingenproblematiek. Een aantal van zijn kinder- en jeugdboeken werd bekroond. Voor zijn boek Met de dood voor ogen ontving hij de Media-Onderscheiding 2006 van de Werkgroep Verder.
