Jelena is een instellingskind. Ze spoelt vuile borden in het afwashok van een driesterrenrestaurant. Ze schuimt glazen bier in een bruine kroeg. Ze droomt van een schrijverscarrière en solliciteert in het Nationaal Theater, dat wordt geleid door de oude Professor. Die ontdekt haar talent en belooft haar te lanceren. Zo verzeilt ze in het theater, waar ze mag komen wonen. Maar achter het decor speelt zich een ander spel af. Want zijn de beweegredenen van de Professor wel zo zuiver?
De man van het licht gaat over machtsmisbruik en toewijding in een kwetsbare en anonieme situatie, ver achter de schermen. Het gaat over diepmenselijke gevoelens dwars door vakjes en clichés en voorschriften heen, te midden van een puriteinse en hysterische tijdsgeest. Een piepjonge vrouw en een oude zieke man, dankbaarheid, verliefde bezitterigheid en de reacties van de buitenwereld, bevolkt door diva’s, ijdeltuiten en landlopers.
‘Net als in Het smelt van Lize Spit gaat De man van het licht over iemand die niet de juiste ‘tools’ krijgt om te overleven en stelt het verhaal de vraag: besta ik wel zonder dat iemand mij ziet. Dat is iets waar ik mij ook verbonden mee voel.’
– Actrice Veerle Baetens in Winteruur
Katrien Scheir (1978) twijfelde lang tussen woord en beeld. Ze koos uiteindelijk voor de Academie voor Schone Kunsten in Antwerpen. Via haar cursussen scenografie, kunstgeschiedenis en filosofie kwam ze in het theater terecht. Ze schreef theater- en cabaretteksten, zonder haar beeldend werk te verloochenen. Nu woont ze in Zuidwest-Frankrijk, waar ze lesgeeft, schrijft, schildert en tekent. De man van het licht is haar debuut.
De man van het licht gaat over machtsmisbruik en toewijding in een kwetsbare en anonieme situatie, ver achter de schermen. Het gaat over diepmenselijke gevoelens dwars door vakjes en clichés en voorschriften heen, te midden van een puriteinse en hysterische tijdsgeest. Een piepjonge vrouw en een oude zieke man, dankbaarheid, verliefde bezitterigheid en de reacties van de buitenwereld, bevolkt door diva’s, ijdeltuiten en landlopers.
‘Net als in Het smelt van Lize Spit gaat De man van het licht over iemand die niet de juiste ‘tools’ krijgt om te overleven en stelt het verhaal de vraag: besta ik wel zonder dat iemand mij ziet. Dat is iets waar ik mij ook verbonden mee voel.’
– Actrice Veerle Baetens in Winteruur
Katrien Scheir (1978) twijfelde lang tussen woord en beeld. Ze koos uiteindelijk voor de Academie voor Schone Kunsten in Antwerpen. Via haar cursussen scenografie, kunstgeschiedenis en filosofie kwam ze in het theater terecht. Ze schreef theater- en cabaretteksten, zonder haar beeldend werk te verloochenen. Nu woont ze in Zuidwest-Frankrijk, waar ze lesgeeft, schrijft, schildert en tekent. De man van het licht is haar debuut.
