Ik trok mijn oude kamerjas aan en dekte de tafel, toen belde Hubert op en zei dat hij later kwam. Teleurgesteld en blij tegelijk legde ik de telefoon neer, blij omdat ik naar de mansarde kon gaan, teleurgesteld omdat de mansarde sinds kort een bedreigende plaats voor me is. Langzaam klom ik de trap op. Een vrouw leidt op het eerste gezicht een rustig bestaan met man en kinderen. De mansarde (dakkamer) is haar domein, daar maakt ze tekeningen van insecten, vissen en vogels. Totdat op maandagochtend een gele enveloppe bezorgd wordt, met daarin haar eigen aantekeningen uit een periode waar ze niet aan herinnerd wil worden. Net als in De wand schildert Marlen Haushofer in De mansarde een ontroerend en beklemmend portret van een vrouw die zich bewust wordt van het psychisch isolement waarin ze leeft. Haushofer schrijft briljant, scherpzinnig en weet geraffineerd de spanning op te bouwen.
