Ik ga op reis en ik neem mee: mijn vader, die eigenlijk liever dood wil. Mijn moeder, zijn lichtbaken en kordate gids van jaren. Mezelf, in een ongewone staat van paraatheid omdat de dood op de loer ligt. Op naar een vakantiehuisje in de Noord-Franse heuvels, waar de vogels fluiten en het uitzicht ons als een groene zee verlokt. Finir en beauté, zonder dat we het weten. Het worden drie dagen waarin we vaders ziekte even de deur proberen te wijzen, zo goed en zo kwaad als dat kan. Dagen waarin we klinken in de avondzon en wanhopen in de hangmat. Dagen waarin we nog niet weten dat de dood ook zacht kan zijn, en zelfgekozen. De nacht is nog niet voorbij, maar wel bijna.
De nacht is voorbij is een roadtrip van een oude man, een mantelzorgster aan het einde van haar Latijn en hun dochter, die niet kan geloven dat zij nu de touwtjes in handen heeft.
