Liefhebbers van het werk van Margreet Schouwenaar zullen in De overmaat van ontbreken vaste constanten tegenkomen: haar thematiek van verlaten en verwelkomen, van vertrouwdheid en ontreddering, naast bijbelse thema's en zingeving. Tegelijkertijd reageert de dichter op de onbestendige tijd waarin we leven. Ze wijst op verdraagzaamheid en dicht over onze buigzame taal 'in een uitdijend heelal waar meningen wervelen, muteren, kolken, verbeten strijden om een gelijk.' Regelmatig klinkt engagement tot in ieder woord door. 'Ergens worden messen geslepen, kogels gevoerd, woorden gevonden/ om niets te zeggen.'
In De overmaat van ontbreken hanteert de dichter vele vormen en 'talen'. Van het zeer poëtisch parlando in 'Mirakels komen later' tot de toon van het Oude Testament in 'De aarde van Abel'. Zo vormt deze bundel een staalkaart van haar kunnen. Waar Schouwenaar in sommige gedichten nostalgie en romantiek sensitief weet te verbinden, blijkt in het merendeel van de poëzie dat ze naar meningsuiting snakt. Het titelgedicht van deze bundel is daarbij een statement. 'De werkelijkheid wordt/ afgedragen, overgedaan of blijft onbenut. Geregeld is iedereen tot overmaat van ontbreken niemand.' Een van de laatste regels in dit gedicht is: 'Iedereen wil kijken, niemand wil zien.' Dat Margreet een uitzondering is op deze regel blijkt uit ieder welgekozen woord in de verontrustende, maar schitterende bundel die ze schreef.
Ik verbaas me niet meer, ik ben bang
nu de democratie niet meer schreeuwt.
nu mensen voor het oog van de wereld
modellen worden en modellen mensen
en monden verdwijnen in het pleisterwerk
van opnieuw een Vinex-wijk;
Margreet Schouwenaar heeft dertien dichtbundels, een bloemlezing en een verzameld werk op haar naam staan. Daarnaast schreef ze twaalf kinderboeken. Waaraan het vlees ontsnapt (2015) is haar laatst verschenen bundel bij Uitgeverij In de Knipscheer. In 2009 volgde ze Joost Zwagerman op als stadsdichter van Alkmaar. In die functie, die ze tot 2018 vervulde, zette zij in navolging van F. Starik 'De eenzame uitvaart' op in haar stad. Tevens initieerde zij een poëzieroute door Alkmaar.
In De overmaat van ontbreken hanteert de dichter vele vormen en 'talen'. Van het zeer poëtisch parlando in 'Mirakels komen later' tot de toon van het Oude Testament in 'De aarde van Abel'. Zo vormt deze bundel een staalkaart van haar kunnen. Waar Schouwenaar in sommige gedichten nostalgie en romantiek sensitief weet te verbinden, blijkt in het merendeel van de poëzie dat ze naar meningsuiting snakt. Het titelgedicht van deze bundel is daarbij een statement. 'De werkelijkheid wordt/ afgedragen, overgedaan of blijft onbenut. Geregeld is iedereen tot overmaat van ontbreken niemand.' Een van de laatste regels in dit gedicht is: 'Iedereen wil kijken, niemand wil zien.' Dat Margreet een uitzondering is op deze regel blijkt uit ieder welgekozen woord in de verontrustende, maar schitterende bundel die ze schreef.
Ik verbaas me niet meer, ik ben bang
nu de democratie niet meer schreeuwt.
nu mensen voor het oog van de wereld
modellen worden en modellen mensen
en monden verdwijnen in het pleisterwerk
van opnieuw een Vinex-wijk;
Margreet Schouwenaar heeft dertien dichtbundels, een bloemlezing en een verzameld werk op haar naam staan. Daarnaast schreef ze twaalf kinderboeken. Waaraan het vlees ontsnapt (2015) is haar laatst verschenen bundel bij Uitgeverij In de Knipscheer. In 2009 volgde ze Joost Zwagerman op als stadsdichter van Alkmaar. In die functie, die ze tot 2018 vervulde, zette zij in navolging van F. Starik 'De eenzame uitvaart' op in haar stad. Tevens initieerde zij een poëzieroute door Alkmaar.
