Met zijn gedetailleerde, ironische beschrijving van een paar dagen uit het banale leven van de familie Petrov in Jekaterinburg, ergens in het begin van de jaren tweeduizend, brengt Salnikov terloops iets pijnlijks aan het licht over de mentaliteit van de post-Sovjetsamenleving. Door terugblikken naar de kindertijd van de hoofdpersoon in de jaren tachtig laat het boek zien hoe iedereen gedoemd is tot in de eeuwigheid dezelfde patronen te herhalen – hoe de homo sovieticus is verworden tot een murw gebeukte fatalist, bedreven in het afwentelen van alle schuld op de autoriteiten, het lot, de drank en de omstandigheden.
Eerder dan gewoon een grappig en voor Russen uiterst herkenbaar boek is De Petrovs en de griep een hyperrealistische roman waarin de krankzinnigheid vlak aan oppervlakte ligt en voortdurend dreigt door te breken.
