Decennia lang heeft het stoomschip de Rotterdam de wereldzee bevaren. Als een soort tijdcapsule ontsnapte het goeddeels aan de moderne tijden. Hierdoor vormt het schip met zijn interieurs een tastbare herinnering aan een wereld die nog maar vijftig jaar achter ons ligt; die van de late jaren vijftig en vroege jaren zestig van de twintigste eeuw.
Een Libelle-tekst uit 1963 tekent de sfeer aan boord voortreffelijk: 'Het vreemde is dat er in die vijf dagen iets van een algemene verbroedering aan het groeien gaat. Tussen de welgedane zakenman uit Z rich en de tanige heer uit Birmingham. Tussen de elegante Parisienne en de moederlijke verschijning uit Deventer. Aan de bars zie je de vluchtige zoutwaterromances ontluiken. In die dagen blijkt zo'n enorme boot een varend home te kunnen worden.'
De laatste opmerking geeft precies de bedoeling weer van passagiersschepen als de Rotterdam. Behalve genieten, moesten de passagiers zich vooral ook thuis voelen - home away from home. Het schip was eigenlijk een afspiegeling van het leven aan de wal, het l e leven wel te verstaan. Er waren zwembaden, zonnedekken, een theater en een bibliotheek, winkels, een fitnesszaaltje, intieme salons, feestelijke danszalen en donkere bars.
De inrichting van de verschillende publieksruimtes droeg in niet geringe mate bij aan het 'grote genieten', al zijn veel passagiers zich waarschijnlijk nauwelijks bewust geweest van het feit dat ze zich bewogen tussen kunstwerken. Die waren in de meeste gevallen ge egreerd in de zorgvuldig ontworpen interieurs. Het was niet de bedoeling dat het schip een varend museum zou zijn. Eerder een goed voorbeeld van wat de Nederlandse kunstenaarswereld te bieden had. Een soort visitekaartje dus.
In De Rotterdam, de kunst van het reizen wordt in woord en beeld verteld hoe dit populaire schip van de Holland-Amerika Lijn eruit zag in zijn beginjaren en wat daar nog van is terug te vinden aan boord. Anekdotes van kunstenaars en voormalige bemanningsleden, verhalen over oer-Hollandse fabrieken en bedrijven, evenals verslagen van passagiers geven een beeld van het leven op en met de Rotterdam. Daartussendoor dansen, flaneren en dineren de modellen op de foto's van Harry Mosch.
Zo beleeft de lezer de kunst van het reizen.
Een Libelle-tekst uit 1963 tekent de sfeer aan boord voortreffelijk: 'Het vreemde is dat er in die vijf dagen iets van een algemene verbroedering aan het groeien gaat. Tussen de welgedane zakenman uit Z rich en de tanige heer uit Birmingham. Tussen de elegante Parisienne en de moederlijke verschijning uit Deventer. Aan de bars zie je de vluchtige zoutwaterromances ontluiken. In die dagen blijkt zo'n enorme boot een varend home te kunnen worden.'
De laatste opmerking geeft precies de bedoeling weer van passagiersschepen als de Rotterdam. Behalve genieten, moesten de passagiers zich vooral ook thuis voelen - home away from home. Het schip was eigenlijk een afspiegeling van het leven aan de wal, het l e leven wel te verstaan. Er waren zwembaden, zonnedekken, een theater en een bibliotheek, winkels, een fitnesszaaltje, intieme salons, feestelijke danszalen en donkere bars.
De inrichting van de verschillende publieksruimtes droeg in niet geringe mate bij aan het 'grote genieten', al zijn veel passagiers zich waarschijnlijk nauwelijks bewust geweest van het feit dat ze zich bewogen tussen kunstwerken. Die waren in de meeste gevallen ge egreerd in de zorgvuldig ontworpen interieurs. Het was niet de bedoeling dat het schip een varend museum zou zijn. Eerder een goed voorbeeld van wat de Nederlandse kunstenaarswereld te bieden had. Een soort visitekaartje dus.
In De Rotterdam, de kunst van het reizen wordt in woord en beeld verteld hoe dit populaire schip van de Holland-Amerika Lijn eruit zag in zijn beginjaren en wat daar nog van is terug te vinden aan boord. Anekdotes van kunstenaars en voormalige bemanningsleden, verhalen over oer-Hollandse fabrieken en bedrijven, evenals verslagen van passagiers geven een beeld van het leven op en met de Rotterdam. Daartussendoor dansen, flaneren en dineren de modellen op de foto's van Harry Mosch.
Zo beleeft de lezer de kunst van het reizen.
