Successtaken is het parool. De wortels van de creativiteit liggen in ons vermogen onszelf in alle rust te ontwikkelen, in plaats van voortdurend te bewegen, dynamisch te zijn. We kunnen ons tot vlinders verpoppen in plaats van vretende rupsen te blijven: zelforganisatie en vormvinding van het hoogste niveau. In de natuur wil niemand de beste zijn, alleen maar zichzelf geheel uitontwikkelen.
De Zwitserse vrijdenker Adrien Turel (1890-1957) is getuige van de opkomst van het Antropoceen en begrijpt als een van de weinigen in zijn tijd wat deze omslag betekent, ook voor de positie van de mens in het ecosysteem van de aarde. De geïndustrialiseerde mens die niet alleen het instinct voor het biotische soortbehoud in zich draagt, waarmee hij zich niet wezenlijk van planten en dieren onderscheidt, maar die ook als eerste levenswezen het vermogen ontwikkelt een optimaal milieu te creëren en onderhouden - die mens zou ik vierdimensionaal willen noemen. De vierdimensionale mens overziet de aarde en haar functioneren vanuit wat Turel noemt het wereldobservatorium, een plek waar je zowel binnen als buiten de wereld bent, deelnemer en waarnemer tegelijk. Voorwaarde één om het wereldobservatorium te betreden is af te zien van iedere vorm van succes, te weigeren zelf beter (rijker, machtiger) te worden, op gevaar af te verdorren of verstarren.
In De successtaker denkt Arjen Mulder mee met de wereldobservator en ontwikkelt een denkkader waarin het vertoog over natuur, creativiteit, design en kunst onverwacht gaat zinderen. Laat alle succes varen, gij die hier binnentreedt.
